Robert Frost het 'n rustieke persona geraak, maar was meer stedelik as wat hy toegelaat het. ( Foto: Getty Images )
Robert Frost se bekendste gedig, Die pad wat nie geneem word nie, word vandeesmaand 100, en dit het nie goed verouder nie. Dit is geen fout met die gedig wat op sy eie voorwaardes bestaan nie, maar die ontelbare maniere waarop die komplekse betekenis deur die jare heen verwoes en gekodifiseer is, beide deur poësie-geleerdes wat dit sien as 'n satire van die illusie van individuele keuse, en deur aanvangsprekers wat die gedig as 'n sonnige viering van vrye wil beskou.
Maar die gedig is skelmder as dit, en kan nie maklik neergepen word nie. In sy nuwe boek , Die pad wat nie geneem word nie: Amerika vind in die gedig wat almal liefhet en byna almal verkeerd raak (Penguin Press), die poësiekritikus David Orr , wie skryf vir Die New York Times , poog om Frost se groot gedig uit sy taksidermiese toestand te red. Die gedig is nie 'n saluut vir die kan-doen-individualisme nie, skryf mnr. Orr, dit is 'n kommentaar op die selfbedrog wat ons beoefen tydens die konstruksie van die verhaal van ons eie lewens.
Die gedig, wat in Die Atlantiese maandelikse in Augustus 1915, is op byna elke denkbare manier verwarrend. Byvoorbeeld, die eerste reël (twee paaie wat in 'n geel hout verskil) bied 'n paar interessante vrae. Vertoon die twee beskryfde paaie 'n vurk of 'n kruispad? Beteken die geelhout die herfs, of soos die fotograwe dit wil noem, die goue uur voor sononder? (Miskien albei.) En wat moet ons maak van die gespanne projeksie aan die einde (ek sal dit met 'n sug vertel ...), wat maklik die vreemdste ding van die gedig is, het mnr. Orr gesê.
en Piper Chapman in Oranje is die nuwe swart ) geneem het om te wees.
Natuurlik sou Frost die soort gedigte kon skryf as hy so graag sou wou. Orr het verlede week aan die Braganca gesê oor koffie in die West Village. Maar dit lyk asof Frost 'n ingewikkelder en teenstrydiger doel voor oë gehad het toe hy The Road Not Taken geskryf het. En in sy boek neem mnr. Orr die middelweg.
Dit is nie regtig 'n boodskapgedig nie, het mnr. Orr, wat 41 is, gesê. Dit is 'n voordraggedig. Wat Frost dus redelik doelbewus doen, is om verskeie idees in die spel te probeer plaas en net te laat bots, saamval en oorvleuel, en as u so kyk, dink ek die gedig is baie suksesvol.
Frost het The Road Not Taken in die Verenigde State geskryf ná 'n loopbaanbesparende verblyf in Engeland, waartydens hy bevriend was met die digter en literêre kritikus Edward Thomas. Die twee mans het lang wandelinge saam deur die platteland onderneem, en Thomas sou dikwels hard spyt wees dat hy hulle nie op 'n aantrekliker weg gelei het nie, wat as gedeeltelike inspirasie vir die gedig gedien het.
In die lente van 1915 stuur Frost 'n konsep van die gedig - toe getiteld Two Roads - aan Thomas, wat die werk verbysterend gevind het. Maar nie eens Thomas het dit verstaan soos Frost bedoel het nie, soos korrespondensie tussen die twee skrywers blyk.
Ek wonder of dit omdat jy te veel uit agting vir my probeer het dat jy nie kon sien dat die versugting 'n skertsende sug was nie, hipo-krities vir die plesier, skryf Frost op 26 Junie in 'n snaakse nota aan Thomas. , 1915, met verwysing na die eerste reël van die laaste strofe.
Die feit dat daar soveel voorlesings van The Road Not Taken is, spreek nie net tot Frost se krag as digter nie, maar ook sy begeerte om verkeerd geïnterpreteer te word. Frost, wat in 1963 oorlede is, word geassosieer met die rustieke plaaslewe van Nieu-Engeland, maar hy het die eerste dekade van sy lewe in San Francisco deurgebring, baie gereis en was meer stedelik as wat hy toegelaat het (hoewel hy nooit aan die universiteit studeer het nie) .
Frost het ongelooflik hard gewerk om te laat lyk asof hy glad nie hard probeer nie, het mnr. Orr gesê. In Engeland het hy gemeng met mense soos Ezra Pound, wat 'n vroeë kampioen van Frost se werk was, hoewel Frost nooit heeltemal in een literêre toneel gepas het nie. Hy wou 'n beroep op 'n wye verskeidenheid lesers doen, wat kan verklaar waarom The Road Not Taken so ryp is vir interpretasie.
Soos die meeste Amerikaners, onthou meneer Orr nie die eerste keer dat hy die gedig gelees het nie, hoewel hy aanvaar dat dit op hoërskool was. En tog is dit soort van buite die punt. Die gedig is so stewig in die publieke verbeelding gebring dat diegene wat dit nie gelees het nie, waarskynlik sou aanneem dat hulle op 'n stadium in hul lewens gehad het. Dieselfde geld vir 'n aantal Frost-gedigte, insluitend Stop by Woods op 'n sneeu-aand en miskien Berke. Min, indien enige, Amerikaanse digters kan so 'n invloed op die Amerikaanse psige opeis.
U absorbeer dit op 'n soort manier soos wat u van die onafhanklikheidsverklaring sou sien, het mnr. Orr gesê. Dit is hoe dit vir my voel - soos hierdie vreemde Amerikaanse ding wat jy net ken.
Mnr. Orr, wat saam met sy vrou en dogter in Ithaca woon, is 'n digter en professor in literêre kritiek aan die Cornell Universiteit. (Hy is ook 'n prokureur, maar praktiseer nie meer voltyds nie.) Hybesluit om oor een gedig te skryf sodat hy 'n soort uitgebreide leeswerk kan doen. Hy het sy jongste boek in vier dele verdeel. Die eerste twee kyk na die gedig en die digter terwyl die tweede twee 'n bietjie meer abstrak is, en bevat byvoorbeeld meditasies oor vrye wil en ondersoeke na die aard van die self, waarvan die vorms skelm in die gedig van Frost ingebed is.
Miskien is die grootste bewys van die blywende krag van die gedig die feit dat The Road Not Taken vir meneer Orr nog nie sy raaisel verloor het toe hy sy boek klaar geskryf het nie. Hoe meer u daarna kyk, het meneer Orr opgemerk, hoe vreemder lyk dit.
