Hoe 'Beauty and the Beast'-karakters van 1991 na 2017 verander het

Met 'n groep bekendes van die A-lys wat in die hoofrol speel en die grootste deel van Disney se bemarkingskrag agter die rug, is dit miskien nie 'n verrassing dat die live-aksie 'Beauty and the Beast' (wat reeds die kassa-rekords van Maart oorheers het) is nie rakende in die rigting van 'n 1 miljard dollar loket bruto.

Ek, 'n 24-jarige vrou, was in die openingsnaweek in die teaters (en het bygedra tot die Noord-Amerikaanse kaartverkope van $ 170 miljoen), die perfekte weergawe van die demografiese doelwit van die film: iemand met gelukkige herinneringe aan die kyk na die oorspronklike grootword geanimeerde film, positiewe gevoelens teenoor Harry Potter-alum Emma Watson, en 'n libido wat outomaties deur aantreklike Britse akteurs veroorsaak word. Dit was 'n onwillekeurige migrasie na die teater: ek, soos 'n zombie wat breine soek of die Dit volg seksdemon, wat stadig maar onophoudelik loop na 'n heerlike familiefilm waarin Ewan McGregor 'n kandelaar sou speel.

Hierdie nuwe weergawe - bekwaam geregisseer deur Bill Condon - deel soveel DNA met die wonderlike oorspronklike dat jy moeilik sou wees om iemand te vind wat dit kon sien en nie geniet nie. Dit is 'n klassieke verhaal, en saam met 'n paar uitstekende optredes en 'n baie sigbare $ 300 miljoen-begroting, beteken dit dat dit 'n goeie film is.

Selfs ek - die ewig-kieser, kaptein Overanalyze - het die film regtig geniet. Ek het miskien een of twee keer geskeur. Ek sou dit maklik 'n tweede keer sien.

Maar dit beteken nie dat ek nie sal kies nie.

Anders as 2015 s’n Aspoestertjie , geregisseer deur Kenneth Branagh, wat 'n verouderde verhaal oorgedra het, die liedjies verwyder en 'n nuwe estetika geskep het, lyk dit asof 2017 se Beauty and the Beast bang is om op enige betekenisvolle manier van die geanimeerde klassieke af te wyk. Die veranderinge wat hulle wel aangebring het, het dan dikwels stil en onnodig voorgekom in 'n draaiboek wat nie heeltemal anders genoeg was vir daardie oomblikke om natuurlik te lyk nie.

Mauritius

Terwyl die film uit 1991 die rol van Maurice as 'n pittige, eksentrieke uitvinder was, is die weergawe van Kevin Kline 'n treurige kunstenaar met 'n romantiese sout- en peperstert. Hy is een aan die ander kant van 'n Cialis-advertensie. Daar is niks noodwendig verkeerd om saam met Maurice in 'n DILF-y-rigting te gaan nie, totdat dit aandring op hul aandrang om dieselfde oomblikke van die oorspronklike te hergebruik.

In die weergawe van 1991, toe Belle by die huis kom en haar pa vra: Is ek ... vreemd? haar pa trek homself van onder 'n klingelende raaisel-uitvinding, met 'n reuse-lens vir coke-bottels wat sy oë so drievoudig maak as hul normale grootte. My dogter? Vreemd? reageer hy. Dit is 'n laglyn. In hierdie weergawe lyk Maurice se antwoord kontemplatief. Waarom hou u presies dieselfde dialoog as die konteks nie meer van toepassing is nie? Komedie!Disney

Maar die migrasie weg van die voorheen mal ou Maurice, wat deur die stad wantrou en verkleineer word, verwar sy latere interaksie met Gaston. Hy is kalm en vlak op pad as hy terugkom stad toe om Gaston van poging tot moord te beskuldig (lol k) - en as die stad teen hom draai, lyk dit 'n vreemde onverdiende refleks, asof die plot self geweet het dat dit êrens in die verhaal moes kom. gevestig het nie.

Daar was niks van die hulpelose skrik wat ek as kind so duidelik onthou nie, omdat ek mense nodig gehad het om jou te glo, maar dat hulle hul vertroue al verloor het voordat jy begin het. Dit is dan nog minder sinvol dat Gaston die stad kan oorreed om hierdie duidelik nie mal man vir ewig in 'n asiel weg te sluit nie veral omdat, anders as die oorspronklike, het Gaston nie die griezelige asielyk betaal nie.

Gaston

beste produk vir gewigsverlies

Gaston is een van my gunsteling Disney-skurke omdat hy dit regkry om tegelykertyd 'n glorieryke karikatuur van die boerse jock te wees en 'n relatief driedimensionele karakter, wat verneder word, woedend gemaak word van die vernedering en 'n verhaal in sy eie skryf. kop waarin hy die held is.

In die geanimeerde weergawe vertel sy eerste gesprek met Belle ons alles wat ons moet weet: hy is fisies aggressief, gryp die boek uit haar hand, bespot dit omdat hy verward is met 'n nie-prenteboek en gooi dit in die modder.

Aanvanklik lyk die opgedateerde Gaston ... baie lekker. 2017 gaan Gaston op na Belle en ... vra wat sy lees. Sy vertel hom en vra of hy dit gelees het. Nee, nie die een nie, maar jy weet, uh ... lees, antwoord hy, 'n bietjie verleë. Dit is nie selfversekerde anti-intellektuele vreugde nie; dit is 'n dialoog wat deur die ongemaklike protagonis van 'n indie-rom-com gepraat sal word wanneer die meisie op wie hy 'n drukgang het, vra na 'n band waarvan hy nog nooit gehoor het nie. Hy probeer gemoedelik praat oor die skoolhoof wat haar vuil voorkoms in die stad gee. Hy bring Belle-blomme en vra of hulle dalk aandete kan kry. Vir 'n film wat Gaston oomblikke vantevore voorberei en in die spieël met homself gepraat het, lyk dit asof Gaston onkarakteristies is.

Ek het verander! Gaston sê, probeer Belle om hom 'n kans te gee noudat hy terug is van oorlog of wat ook al. Niemand kon soveel verander nie, reageer Belle en onderstreep die tema en moraal van die film waarin sy is.

Dit is nie dat ek dink dat Belle met Gaston moet uitgaan nie - mense mag datums van mense weier. Vra Gaston, Belle sê nee, hy moet dit respekteer. Maar die oorspronklike het vir ons 'n Gaston gegee wat Belle in die hoek gebring en haar persoonlike ruimte binnegeval het, wat sy modderige stewels oor haar boeke geslinger het en gesê het dat vroue nie moet lees nie, want dit kan hulle idees gee. Hierdie nuwe Gaston sou miskien as 'n douche oorgekom het, maar hy het nie soos 'n Disney-skurk gevoel nie.

Dit lyk asof die film sy fout besef het en besluit om te veel te vergoed deur Gaston halfpad in Snidely Whiplash te verander en Maurice vas te bind aan 'n boom met komiese reuse-toue wat lyk asof dit vir meisies op treinspore gebruik moet word nadat Maurice gespoeg het. moet nooit met my dogter trou nie! (waarom is hulle almal so sleg vir Gaston ?!) toe Gaston die enigste persoon in die stad was wat na sy storie oor die Beast geluister het en hom gaan help het om Belle te gaan soek.

Daardie komplot van Gaston wat kwaad word en besluit om Maurice te vermoor, lyk nie net heeltemal buite karakter vir die weergawe van Gaston wat hulle tot stand gebring het nie (selfs Le Fou blyk te erken dat boosheid 'n onlangse karakterontwikkeling is), maar dien ook tot die verwydering van sommige van die subtiele en snaakste oomblikke in die oorspronklike animasieprent.

In die 1991-weergawe kom Maurice in die taverne oor 'n dier, en almal dink hy is mal. En dan kom die boelie met 'n plan.

LeFou, ek is bang dat ek gedink het.

'N Gevaarlike tydverdryf.

Ek weet.

So begin die Gaston-weergawe en 'n paar van Howard Ashman se skerpste lirieke.

Niemand beplan soos Gaston nie
Neem goedkoop skote soos Gaston
Planne om skadelose kraakpotte soos Gaston te vervolg
Ja, ek is eindeloos, baie vindingryk
- Soos tot in die diepte daal jy af
Ek sal nie eers saggies berou hê nie
Net solank ek uiteindelik kry wat ek wil hê

Dit is 'n pragtige skurk en dit is jammer dat hulle dit sny ten gunste van 'n man wat mal word en lukraak probeer om 'n ou man te vermoor.

(Ek sal sê, een verandering aan Gaston wat ek graag wil hê, was die weer insluiting van 'n vers oor hoe Gaston van agter skiet, dit was geskryf deur Menken en Ashman vir die geanimeerde weergawe maar verwyder omdat dit te donker is. Dit bied 'n bietjie voorafskaduwing.)

Die Enchantress

Die 2017-weergawe het besluit om die Enchantress 'n bietjie groter deel te gee as net 'n loodglasfiguur in die voorprogram. In hierdie weergawe loer sy al die tyd, as 'n hawelose vrou met die naam Agatha a la Lucy Barker in Sweeney todd.

Dit is 'n soort draai, maar watter plotdoel dien dit hoegenaamd? Watter voordeel het dit om haar te hê en tyd te mors om haar te verduidelik en te sien? Agatha weet dat Gaston probeer het om Maurice te vermoor - sy het hom gered - en is dan daar in die taverne terwyl Gaston dit ontken en probeer om Maurice mal te noem. Lyk dit nie na 'n ander geskikte tyd vir een van haar beroemdes wat 'n les vloek nie?

Sy verskyn weer aan die einde van die film om heeltemal te naby aan Belle te staan ​​terwyl sy oor haar dooie monsterkêrel huil en dan haar lieflike tyd neem om hom en die res van die paleis op te wek, wat ons almal net gekyk het sterf, net sodat ons almal kon skeur. ruk rond.

Die Dier

Hierdie dier is so droog en erudiet dat hy net sowel deur Kelsey Grammer gespeel kon word. Wat hy is nie is eng. Die animasiefilm het baie moeite gedoen om spanning op te bou: die toneel van Maurice wat die eerste keer die kasteel binnekom, of Belle wat die verbode West Wing betree, is albei doelbewus en donker, en die gehoor word daarvoor beloon. Wanneer Belle die Beast vra om in die lig te trap en hy vir die eerste keer sy gesig wys, is dit 'n terugspring-in-jou-sitplek-oomblik. As hy in die West Wing op haar skree, is dit vreesaanjaend.

Dit is nie 'n keuse wat noodwendig sleg is nie, maar weer eens word dit verward deur 'n aandrang op die herwinning van 1991-oomblikke. Hierdie Dier dra die hele tyd 'n stertjas en broek — ek vind dit moeilik om te glo dat hy ook sy gesig in 'n bak sop steek soos die vorige Dier, wat gekenmerk is as iemand wat al so lank 'n dier is, en hy het vergeet hoe mens te wees.

Ek sal sê dat die klein gegrom van neef Matthew aan die einde wel sexy was.

Die dienaars

Dit is 'n klein twis wat ek met die oorspronklike uitgangspunt van die verhaal self het, dat dit nie juis regverdig is dat hulle vervloek is om hul hele lewe as meubels te leef nie, omdat hul baas 'n piel was. In hierdie weergawe is hulle verantwoordelik, want ... hulle het niks gedoen toe Beast se pa hom slegte lewenslesse geleer het nie. Klink nog nie regtig regverdig nie. Ek bedoel, Chip is 'n kind. Daar was 'n vrek hond. Hoe was hulle verantwoordelik?

Maar miskien is dit meer ontstellend hoe hierdie weergawe gespesifiseer het dat al hul familie wat buite die kasteel gewoon het, alles magies vergeet het. Dink aan hoe donker dit is! Die meubels het hul families onthou, en hul families het hulle nie onthou nie. Is hul eggenote weer getroud? Het kinders nie gevra waar hul moeders was nie? Dit is meer sinvol om te dink dat die hele gesinne almal in die kasteel gewoon het. Anders, wat de hel het Chip daar gedoen?

Pragtige

Hugh Laurie en Tom Hiddleston

Die fliek van 2017 doen baie moeite om ons om te gee vir Belle se ma wat gesterf en vroeër in Parys gewoon het. Dit gaan selfs so ver om 'n magiese uiteensettingsboek bekend te stel wat ons wys ... Belle se moeder is dood en het vroeër in Parys gewoon. Dit blyk dat sy aan die pes gesterf het. Wat maak dit hoegenaamd met alle respek? Ons het reeds geestelik die blanko ingevul dat Belle se ma gesterf het - siekte lyk beslis 'n redelike opsie. Maar hoe bevorder die plot of tema op enige betekenisvolle manier? As die idee was dat Belle and the Beast oor hul verlore moeders kon skakel, sou die tyd beter bestee word om ons daardie oomblik te wys, of om dieper in die Beast se agterverhaal te gaan, wat redelik interessant gelyk het, maar wat ons nooit regtig kon sien nie.

Ek hou van die klein veranderinge aan Belle se karakter - wat haar 'n uitvinder maak, 'n bietjie dapper, 'n bietjie spunkier - maar ek wens dat hulle Emma Watson se stem gedoop het. Watson klink goed, maar dit is deel van die probleem. Haar liedjies moet beter wees as fyn, met hart en gees, en dit is moeilike liedjies! Daar moet geen skande of stigma wees om die beste aktrise vir die rol te gebruik en die beste stem vir haar te laat sing nie. Disney het dit altyd die hele tyd gedoen — Lea Salonga het vir beide Jasmine en Mulan gesing. Hulle het dit in die eerste plek vir Zac Efron gedoen Hoërskool musiekblyspel film.

Le Fou is gay, dink ek

Hy dans letterlik .4 sekondes met 'n ou aan die einde.

Klein veranderinge

• Tien jaar waarop ons gewag het, is waarskynlik uit Wees ons gas, sodat mense soos ek nie lastig is oor die tydlynverandering nie

• Nie meer en elke laaste sentimeter van my is bedek met hare nie

• Ook weg? Die ikoniese Marie! Die stokbroodjies! MAAK GOU! van die eerste liedjie.

• Hulle verruil die oomblik vir As ek haar nie kan liefhê nie uit die Broadway-produksie met 'n vergeetbare nuwe liedjie genaamd Altyd dit sou Hey Oscars moes heet, Now You Can Us Nominate Us for Best Original Song. Ek het gekoppel aan albei liedjies wat Josh Groban gesing het.

• In albei weergawes gooi Belle 'n sneeubal na die dier en reageer hy deur 'n reuse sneeubal in vergelding. In die geanimeerde fliek , Gooi Belle 'n tweede sneeubal en die Beast laat val sy reuse-sneeubal op sy eie kop. In die nuwe weergawe kyk hy Emma Watson vol met 'n reuse-sneeubal. Dit slaan haar letterlik neer.